11-12 maja
miałam przyjemność brać udział w konferencji Trenersko-Coachingowej  Profectus. Świetna organizacja, ciekawy dobór tematów,
nie nadążałam z zapisywaniem
inspiracji.. to doczytać, tu zajrzeć. Podzielę się
inspiracjami z kilku wykładów i warsztatów. 

 

Maciej
Kocurek z Wszechnicy UJ poprowadził otwierający wykład o
coachingu w bardzo interaktywny sposób. Zastanawialiśmy się nad
rolą coacha w stosunku do trenera, mentora… i kolegi, na chwilę
publiczność stała się wielogłowym coachem zadając
pytania, które zbliżały lub oddalały klienta od celu (dosłownie,
bo klient szedł w stronę drzwi lub okna), określając swoje „marzenie
z terminem realizacji”. W wykładzie Leszka Zawlockiego
(Izba Coachingu) zabrakło
mi refleksji nad etycznymi aspektami zawodu coacha (jak głosił tytuł) lub przykładów
superwizji, skupialiśmy się bardziej nad praktycznych i finansowych
warunkach akredytacji, a szkoda, bo mogłoby to być miejsce na
ciekawą dyskusję. Mój niedosyt zmalał po wykładzie Romualda
Kępy (PCC ICF), który opowiadał o dylematach coacha
pracującego w środowisku biznesowym, godzącego interesy klienta,
przełożonego i organizacji przy zachowaniu jednoczesnej
transparentności między tymi trzema stronami. Odwaga stawiania
niekomfortowych pytań również przełożonym („W czym pan
najbardziej przeszkadza pracownikowi”?), uważność na wartości i
dążenia, które wnosi klient, to na pewno wyniosłam z tego
spotkania. 

Adam Aduszkiewicz wniósł
ciekawą perspektywę filozoficzną do dyskusji – coach jak greccy
sofiści skłania do ciągłej konfrontacji swoich poglądów z
rzeczywistością („Gdy masz poglądy, to nie myślisz” – mówił
Piron). Pan Adam mówiąc o life-coachingu jako szukaniu
drzemiącej w nas siły, która
chroni nas przed wypalaniem się, zachęcał do myślenia z
troską o sobie („Jak
troszczę się o siebie?”) i podsumował ją w czterech kluczowych
zachętach:

Gdy
odeszliśmy już od coachingu tak daleko jak można było… przyszła
pora na warsztaty o coachingu w pracy z młodymi osobami i ich
otoczeniem Aleksandry Matyjaszczyk (Norman Bennet Academy).
Zapadło mi szczególnie w pamięć jedno zdanie podopiecznej Pani
Oli „Trzeba sprawdzać, czy moje marzenia są naprawdę moje”
(Paulina, 9 lat). Metoda ma wspierać rodziców i dzieci w zdobywaniu
skuteczności, uczeniu się o swoim wpływie, różnorodności,
przyjaźni i sposobach na rozwiązywanie konfliktów.

Przykłady
z warsztatu zyskały szerszą perspektywę drugiego dnia dzięki
wykładowi Agnieszki Bożek (Pracownia Elżbiety Sołtys) o
coachingu rodzicielskim na świecie i w Polsce. Łączenie podejścia
systemowego (rodzina jako całość części, które na siebie
nawzajem wpływają), metod coachingowych i wzmacnianie
rodzicielskich kompetencji staje się coraz popularniejsze i wydaje
się bardzo potrzebne. Maciej Olsztyński (Transmisja) poruszył
temat ważny dla konsultanta, trenera i coacha – paradygmatu
jakiego używamy w myśleniu o organizacjach, np. modele kompetencyjne oparte na podejściu behawioralnym
nie uwzględniają sposobu myślenia, patrząc na
organizację mechanistycznie, spytamy „dlaczego ludzie się kłócą”,
w myśleniu systemowych spytamy raczej „ po co się kłócą, co im
to daje?”. 

Zwieńczeniem konferencji był
warsztat o coachingu narzędziowym przygotowany z pełnym
profesjonalizmem i czasem na praktyczne działanie przez świetnie
uzupełniającą się dwójkę z Entrepreno – Justynę Matras i
Marka Amrongowicza. Ciekawa metoda oparta o metody coachingowe a
służąca treningowi zachowań, konkretnych umiejętności,
przydatna np. dla trenerów, kierowników zespołów. W dużym
skrócie metoda opiera się o nastepujące kroki: Klient definiuje cel,
np.  praca nad umiejętnością wyrażania pochwał dla
swojego zespołu. Opisuje dokładnie sytuację, w której udzielał
pochwały, a np. zarzuca sobie, że brzmiała ona nieszczerze lub
sztucznie, może też odegrać taką scenę z coachem. Wspólnie z
nim następnie odnajduje swoje zasoby oraz tzw. rezerwy, czyli
elementy, z których można dodatkowo skorzystać. Dalsze etapy pracy
polegają na generowaniu różnych możliwości, rozwiązań i
ćwiczeniu ich w bardzo praktyczny sposób np. powtarzaniu
konkretnych zachowań (też mowy ciała, tonu głosu) i wypowiedzi.
Najbardziej przekonuje mnie w tej metodzie fakt, że praca opiera się
na indywidualnym stylu klienta i sam wybiera on zachowanie i
sposób działania, który będzie dla niego odpowiedni.

W
następnych odcinkach podzielę się refleksją po majowej
konferencji o coachingu i mentoringu w Fundacji Proca w Warszawie
oraz Kongresie Mediatorów Rodzinnych, który już w
czerwcu w Warszawie.